Stilte maakte me bang. Ja, dat was echt zo. Doodsbang voor stilte zijn, was voor mij volkomen normaal. Waarom? Geen idee. Of kwam het doordat mijn liefde voor muziek zo intens groot is?
Wat heerlijk dat jij het nu ook kunt: samen genieten van stilte. Voor mij was dat ooit een afgesloten hoofdstuk. Ik had het al als onmogelijk van de lijst geschrapt, maar ineens is het er toch. Wat een welkome verandering.
Mijn liefde voor muziek is allerminst bekoeld, maar de drang om stilte te verdrijven is verdwenen. Intens genieten van muziek is en blijft iets prachtigs. Die liefde is gebleven en beoefen ik met grote regelmaat. Nu kan het zo zijn dat, als de LP of CD is afgelopen, er een moment van rust volgt – soms veel langer dan ‘even’ – en ook dat is iets waar ik van kan genieten.
Ik kan nu genieten van stilte. Thuis, in de natuur, en in mijn hoofd.
Hoe die verandering is gekomen? Het werd mij heel helder tijdens een herbeleving: een bijna-doodervaring vroeg in mijn leven heeft die angst voor stilte opgeroepen. Zoals we al lang weten, is het gehoor het enige zintuig dat actief blijft terwijl we slapen. Het is ook het laatste zintuig dat uitschakelt wanneer we sterven. Dat heb ik als zesjarige ervaren. Gelukkig bracht een reanimatie mij weer terug in het leven. Wat ben ik dankbaar dat ik dat terug heb kunnen zien, en dat ik daarmee bevrijd ben van mijn angst voor stilte.
Zo kunnen er angsten in je leven bestaan waarvan je niet weet waar ze vandaan komen, maar die wel bepalen hoe je je beweegt in het leven. Misschien heb jij ook angsten, gewoonten of onbewuste gedragingen die je beperken of belemmeren in wat je wilt doen. Ons onderbewuste brein stuurt ons meer dan we beseffen, en soms niet in de richting die we wensen.
In het stille water van ons onderbewuste huist meer dan we weten – en meer dan ons lief is.
Wil je hier meer over weten? Laat hieronder een berichtje “stilte” achter en ik neem contact met je op.
